راستین

امروز روز دهم بود. امروز روزی بود که آخرین بند اتصال بین من و تو افتاد حالا دیگر تنها من و تو مانده ایم و دست های نامرئی عشقی که تا جان دارم همراهت خواهد بود. این روزها کم کم لبخند شیرینت را به ما نشان می دهی و تا ما با ذوق دوربین را می آوریم لبانت را جمع می کنی. آنقدر لبخندت را دوست دارم که تمام خستگی هایم را برای لحظه ای فراموش می کنم. لبانت همیشه خندان باد آنقدر گرفتار امورات بچه داری شده ام که گاهی حتی فرصت چک کردن ایمیل هایم را هم ندارم. با هزار کلک نیم ساعتی جور می کنم تا بتوانم با خانواده صحبت کنم و راستین یا عکس ها و فیلم هایش را نشانشان دهم. پدر بزرگ ها و مادربزرگ هایش بی تابند و ساعت های بیداری محدود و اختلاف زمانی هم اوضاع را بد...

  پسر خوش نشینم که باسن مبارکت را تخت بر مثانه مامی گذاشته ای و لم داده ای، خواهش می کنم بچرخ. دیروز با پدرت دکتر رفتیم و بعد از سونو مشخص شد که تو هنوز بریج هستی و دکتر فقط دو هفته دیگر زمان داد و گفت اگر نچرخد باید به بیمارستان برویم و با ماساژ تو را بچرخانند. گفت این کار پنجاه درصد احتمال موفقیت وجود دارد و ممکن است که حتی آنجا هم نتوانند تو را در حالت سفالیک قرار دهند. در آنصورت تنها گزینه باقیمانده سزارین خواهد بود. بچرخ تا بچرخم از این حال خراب بگرد تا بگردم از این دلواپسی ...

نیمه های شب بود که با درد نسبتاً شدیدی در لگنم از خواب بلند شدم . کمی که گذشت احساس کردم  زیر دلم هم درد گرفت. درد ناحیه لگن ممتد بود اما درد زیر دلم تکرارشونده بود و کم کم متوجه شدم که هر یک ربع یکبار تکرار می شود. با سختی از جایم بلند شدم و گوشی موبایلم را پیدا کردم و آوردم تا فاصله درد ها را اندازه بگیرم. درست حدس زده بودم و تقریبن هر 15 دقیقه انقباض تکرار میشد. دردها کاملن قابل تحمل بود به همین خاطر صادق را از خواب بلند نکردم. البته هر وقت که از این پهلو به آن پهلو میشدم درد شدت می گرفت و آخر هم آه و ناله ام صادق را بیدار کرد.   صادق مدام از من می پرسید که اگر دردها شدیدند به بیمارستان برویم و من اصلن دلم نمی خواست فکر کنم...

پسر گلم بالاخره اتاقت تکمیل شد و حالا مامی می تواند نفس راحتی بکشد که پسرش هر لحظه بیاید همه چیز آماده است. با اینکه عکس های سیسمونی ات را کامل در صفحه فیس بوکت آپلود کرده ام اما چند عکس هم از نمای کلی اتاق اینجا می گذارم. پسرم امیدوارم سلیقه مامی و بابایی را دوست داشته باشی و وقتی آمدی از اتاقت خوشت بیاید.     ...

آنقدر می خواهمت که نبودنت را تاب نیاورم آنقدر پرم کرده ای که خالی شدن از تو کابوس ام باشد آنقدر هستی که نبودنت نیستم کند ذره ذره بر جسم و جانم چنگ انداخته ای  و چنان با نفست خو گرفته ام  که بی نفست نفس کم بیاورم چیست این ترس بی تو بودن؟ چیست این وحشت نداشتنت؟ عشق است؟ مهر است؟ یا ترس از حقارت وجودم است تو هستی و نیستی به هستی ات دل بسته ام یا خیال بودنت؟ هستی ناخوشایند حجمت یا خیال خوشایند وجودی  که از آن من نخواهد بود؟ با منی اما از آنم  نیستی تنها لحظه های مالکیتم لحظه های در من بودنت است هستی ام را سلول به سلول می شکافی و در من نفوذ می کنی بالغ می شوی و دلم میریزد بلوغت را با هم زج...